Zoeken: Sedan - N34 - Montmedy - D964 - Dun St. Meuse - Fontaines St.Claire

Eindelijk was het dan zover; de REIS naar Frankrijk was begonnen. Veel te vroeg uit bed en onderweg om vooral maar niets te hoeven missen. Via Amsterdam, waar ik Richard Stet oppikte, vervolgden wij de weg nar Neder-Weert, waar wij omstreeks 9.15 uur neerstreken. Ietwat onwennig hielden wij de ingang van het Wegrestaurant in de gaten, in de hoop bekende gezichten te zien. Na een klein uurtje waren de meeste deelnemers aanwezig en werd de kamerindeling bekend gemaakt. Dat ik als "twijfelaar" te boek stond, verbaasde mij ten zeerste; was mijn "heldhaftig" optreden in Luxemburg 1998 niet overtuigend genoeg geweest of heeft er iemand uit de school geklapt?

Na de koffie en broodjes vertrok de hele kudde richting Belgie. Vlak na de grens werd getankt, zodat we dat voordeeltje alvast binnen hadden. Langs slingerende wegen werd rond 13.00 uur een terras in Huy bezet.

Ons lavend in de zon deden wij ons tegoed aan spijs en drank. Terwijl de ene groep nog zat te wachten op het hoofdgerecht, sloot ik mij aan bij een ander groepje. Stijgende en dalende slingerwegen trokken onder onze motoren door.

Maar met Ronald als roerganger kon ons toch niets gebeuren toch?? Het tegendeel echter was waar. Op enig moment bleef een klein groepje steken. Snel terug rijdend bleek dat Erik even wat pech leek te hebben, Met nog meer snelheid reed ik weer naar de kopgroep, om het slechte nieuws te vertellen.

Alles uit mijn Div persend keerde ik weer naar de ongelukkige terug, in de bocht ingehaald door Ronald "Rossi" Verbrugge, die probeerde zijn achterband van de velg af te persen in een snel genomen bocht. Gelukkig bleek de pech te bestaan uit het niet tijdig overschakelen naar de reservestand en kon de route vervolgd worden.

Met slechts een onhandige bocht, welke op een parkeerplaatsje eindigde (geen ongeluk) vervolgden wij, tussen de buitjes door laverend, de route. "Rossi" echter dacht hier heel anders over en leidde ons over schone weggetjes, welke vermoedelijk door meneer Michelin nog op de kaart gezet moesten worden.

Gelukkig werd er regelmatig gestopt om aan onze verslaving te kunnen voldoen en een plasmevrouw de gelegenheid te bieden haar blaas te legen.

Droog en moe viel het Diversion invasie leger Fontaines St. Clair, een dorpje met 36 inwoners, binnen. Daar konden wij ons aan een gratis versnapering tegoed doen en het stof van ons lichaam spoelen.

Het was een lange dag met een lange avond. Dit weerhield mij er niet van om de volgende dag al vroeg een verkennend ritje door de village te maken. Om 9.30 uur vond ik het welletjes en gaf een teken dat ik ging rijden, hetgeen voor de meesten onder ons veel te vroeg was. Met 3 motoren hebben wij die dag zalig en zeer rustig getoerd, want daar waren wij voor gekomen. Genietend van het mooie landschap en dito weer bezochten we het Fort Douamont, een oorlogsmonument, waar 130.000 doden begraven lagen. Zeer indrukwekkend en overtuigd van de waanzin van de oorlog vervolgden wij onze weg met als eigenlijk enige tegenliggers ander leden van onze club.

Terrasjes, zo leerden wij proefondervindelijk zijn er schaars te vinden, en toen wij er eentje aan wilden doen bleek heel St. Mihiel een dutje te doen.

Denkend aan een sappig kippenpootje of een lekkere hamburger vervolgden wij de grote route en waren rond een uur of 6 weer terug.

Het koude bier, dat onze bestofde en uitgedroogde kelen smeerden, smaakte prima; het avondeten ook. Na het eten volgde een zwoele zomeravond waarbij tot laat voor de motorboerderij op het terras werd doorgebracht.

Dit schoot een jaloerse boer in het het verkeerde keelgat en de burgemeester, tevens boer en smid, werd gebeld, waarna hij met een stoffige plaatselijke verordening, Ben, de baas van ons verblijf, opbelde en ons vorderde naar binnen te gaan. Tegen zoveel justitieel geweld waren wij niet opgewassen en ging de conversatie binnen verder tot in de kleine, ik mag wel zeggen zeeer kleine uurtjes.

De volgende dag was ik ook weer vroeg wakker en vertrok ik tegen tienen met een grotere groep. Het nieuws had zich kennelijk verspreid, dat wij en lekker gereden en hadden kunnen genieten van de omgeving. Na een uurtje rijden kwamen wij op een terrasje terecht, waar ook nog Nederlands werd gesproken en waar Richard zijn drooggekookte accu op een mineraalwatertje moest trakteren. Uitgebreid gedronken vervolgden wij onze route. De aangegeven route volgend kwamen wij bij een rustplaats aan welke luidruchtig door andere diversionisten werd bevolkt. De route daar niet helemaal begrepen liet ik mij door een bereidwillig clublid een verkeerde weg insturen, achterna geroepen "Richting ravijn!!!"

En inderdaad, de weg werd smaller, gras barstte door het midden van de weg heen en veranderde in een onverhard weggetje met bochten en afdalingen, rijkelijk voorzien van losliggende keitjes en ander ongerief.

Vast besloten ons niet te laten kennen reden wij dieper het bos in, ons verkneuterend aan de wanhopig starende blikken van de terrasbevolking. Het mooie paadje barstte alras uit elkaar door het gras, wat door de middenstreep groeide en veranderde vervolgens in een onverhard pad met stijgingen en dalingen en rijkelijk voor zien van losliggende keien. Met de wetenschap, dat Brigit pas in het bezit was van haar "Atje" en nog iet wat onwennig op haar blauwe Div rondreed, bleef ik maar voor rijden met een onbehagelijk gevoel dat ik weleens door haar tijdens haar "achteruit bidden" genoemd zou kunnen worden. Maarja, de prestige van dit stoere groepje motorrijders stond op het spel. Op de bluf reden we op goed geluk weer richting de route.

Terrasjes kwamen wij niet meer tegen, zodat op enig moment een zijsprongetje naar Verdun gemaakt werd, waar nog meer Diversionisten bleken te zitten. Ons volgedouwd voortslepend door het centrum van de stad kwamen wij op een koffieterras aan de Maas terecht. Gauw nog een kiekje gemaakt, vertrokken we weer naar de thuisbasis, waar de bbq op ons stond te wachten (natuurlijk veel te veel).

Terwijl de groep afsloeg naar de motorboerderij reden Richard en ik nog even door om de oude huizen , waar mijn oom en tante hadden gewoond, en waar ik als kind diverse malen had gelogeerd, te bekijken. Acha ja, jeugdsentiment.

Zo'n weekend is om voordat je het weet. Snel nog even een groepsfoto gemaakt. Jan had een mooie terugreis route gemaakt met veel haarspeldbochten en gevarieerd landschap. Hier en daar ging dat niet helemaal volgens het boekje maar ongedeerd kwamen we op een leuk terrasje aan, waar uitgebreid geluncht kon worden. Later werd nogmaals een leuke stek aangedaan waar onze voorrijder Jan ons trakteerde op een consumptie en zijn aanmelding bij de club smakelijk uitlegde.

In Antwerpen scheidde de wegen en samen met Richard reden we door naar Nederland. Het was een lange dag, maar met ruim 600 km aan leuke, zonovergoten en gevarieerde wegen zeer de moeite waard.