Een veel gestelde vraag bij de YDCN stand op de beurs is of wij bij onze toerritjes wel eens wat meemaken. Een krachtige ontkenning volgde meestal.
Sinds 5 april 1999 is hier echter verandering in gekomen. De rit op 2e paasdag hulde zich in een iets wat nevelig, maar vrijwel droge hemel. Heel anders dan onze oosterburen (Duitsers) zich hadden laten wijsmaken door onze weermannen. Was het op goede vrijdag nog stralend mooi weer geweest en had dit de laatste Duitsers "met Paeschen' nog naar de kust gelokt, de Pasen echter liet zich traditiegetrouw kenmerken door neerslag en geen zon. Of kwam dit doordat de "weersberichten" in particuliere handen is overgegaan?
Ondanks alles vertrokken onze leden toch met een zonnig gemoed naar de startplaats in Noordwijk. Dit zonnige humeur werd allengs getemperd door een aanrijding. Het slachtoffer, nota bene de vrouw van ons aller gewaardeerd algemeen bestuurslid Kim, Lida werd op hardhandige wijze de voorrang ontzegd, waardoor het lied van Normaal, Oerend hard, ineens weer meer betekenis kreeg ( .... deurin reed de man die de snelheid van de motor niet kent ..... ). Kim, anders niet te beroerd om een een succesversie van een fijne toerrit op film vast te leggen, bleek toch van zijn stuk te zijn gebracht en legde e.e.a. op een laf fotootje vast.
Waar blijfje nou Steven Spielberg van de Divi club??
Gelukkig bleef de schade beperkt tot het materiele, te weten de motor en de nieuw aangeschafte kleding en laarsen. Nadat de motor op transport gesteld was naar een van de Sponsors, wiens naam ik niet noem omdat het TERMAAT is, kon de weg worden vervolgd. (voor adres en telefoonnummer raadplege men de De Diversiteiten)
In Noordwijk aangekomen leek de zon even door het wolkendek heen te breken, maar kennelijk schrok zij zo van de witte nummerborden met zwarte letters en cijfers (D), dat zij zich voor spoedoverleg met de andere hemellichamen, terugtrok.
De vrolijk gepoetste Divies lachten ons reeds tegemoet. Kris kras door elkaar het hele trotoir versperrend had dit schouwspel wel iets weg van jong vee, dat voor het eerst de wei in mag, zich niet kwijtend van gedragsregels.
Ook de Hermandad van Noordwijk was op zoveel uitbundigheid afgekomen. Was het omdat het er zo veel waren, of omdat motoren geen ruitenwissers hebben, of waren de dienders vervuld van het paaswonder, dat zij ons gedecideerd maar vriendelijk sommeerden onze motoren toch een eindje verder neer te zettten?
Persoonlijk denk ik het laatste, daar er geen "prenten' werden uitgedeeld voor het rijden over het trotoir en/of het rijden zonder helm. Maar..... gelijk hadden zij wel. Een rolstoeler kon zich namelijk met veel vooruit en achteruit steken ter nauwernood tussen de glimmende tweewielers door steken, zonder schade te maken. Dit gebeurde echter met een derdelijke vaardigheid, geassisteerd door zijn familie, dat menig VRO cursist hier een puntje aan zou kunnen zuigen.
Na koffie met gebak genuttigd te hebben, wat werd aangeboden door de Club, gingen wij op weg. Door een handigheidje mijnerzijds, namelijk te laat afslaan bij een kruising, werd geheel legitiem de kop overgenomen door een van de meest ervaren toerrijders van de vereniging (maar wel op een Kawa), welke door mij zonder morren werd afgestaan. Genietend van de rit, zonder ellendig getuur op de routebeschrijving, sloot ik achteraan.
Een mengelmoes van olie, poetsmiddelen, bloemen, Forbo Krommenie, het voorjaar en een snuifje zilte zeelucht gaf een extra dimensie aan deze dag. De rit voerde langs prachtige huizen en slingerende wegen naar Zandvoort, waar een korte stop werd gemaakt om te tanken en te roken.
Daar maakte Klaas een schuchtere bekentenis. Hij had zijn Divie ingeruild voor een mooie Suzuki 600 huppele pup en dat hij dus wel geen lid meer mocht blijven van deze club. Een gezicht trekkend alsof hij moest poepen, beloofde echter zijn nieuwe aanwinst binnen enkele jaren weer in te ruilen voor een Diversion 900, waarna hij weer lid zou worden.
Jacqueline, u weet wel, die verlegen meid met die Viagra, die door ons Simone genoemd wordt dit jaar, die Jacqueline nota bene, die zelf niet eens lid is, die Jacqueline stelde Klaas gerust door te zeggen, dat wij geen Owners club waren en dus dat hij wel lid mocht blijven.
Nou ja, nou vraag ik je, "Wer zum Teufel ist Simone, dass zu sagen?"
Maar ja, gelijk had zij wel, dat wel!
In het deftige Aerdenhout werd de lunch genuttigd. Nadat 1 persoon zich op het podium van overbodige kleding had ontdaan, u raadt zelf wel wie, genoten wij van het mooie uitzicht op de duinen en kregen het idee in het buitenland te verkeren. Anderen hadden zich rond de open haard gevleid en genoten zichtbaar van de knapperende warmte.
In een lange stoet vervolgden wij de weg noordwaarts via o.a. IJmuiden over de sluizen, waar juist op dat moment een groot schip aan kwam varen. Een schitterend gezicht overigens. Nadat wij Beverwijk hadden verlaten en vele stoplichten sommige rood van kleur hadden gepasseerd, kwamen wij op mooie landelijke slingerweggetjes terecht met in bijna elke bocht wel wat steenslag.
Astrid wilde voor een dubbeltje op de eerste rij zitten en oefende daar zonder toestemming op spectaculaire wijze de zgn. bermvlucht. Zij behaalde cm dikke voldoende, dwz. zij bleef er goed op zitten en kon zonder stoppen haar weg vervolgen.
Klaas, wakker als hij was, vergeleek haar met Jos Verstappen en prees haar, dat ze heter reed dan onze F-1 coureur. Zij nam beter de grindbak dan Jos, die er altijd in bleef steken.
Nabij Buitenhuizen gingen wij de boot (de pont) in. De beambte, kennelijk verrast door zoveel krakend leer zo vroeg in het seizoen, bleef zichzelf maar moed in spreken door tegen zichzelf te zeggen: "Rustig aan, rustig aan".
Zien we er zo wild uit, of zag de man zich voortijdig de WAO in verdwijnen. Wel, ik weet het niet, maar een slokje Pleegzuster Bloedwijn, zou de man ter kalmering, goed doen.
Na nog een klein rukje te hebben gereden kwamen wij in Spaarndam aan. Een pittoresk ogend haventje, met de pretentie ooit een Zuiderzeehaventje te zijn geweest, was het eindstation.
De plaatselijke uitbater, kennelijk door een informant binnen onze organisatie getipt, had uit voorzorg het buiten terras geopend en alle tafeltjes nadrukkelijk voorzien van bordjes met het dwingende voorschrift:"Zelfbediening", selbstbedienung dus. Alsof wij kwamen tanken.
Op enig moment durfde de uitbater even zijn hoofd naar buiten te steken, waarna ik direct twee koffie bestelde. Meewarig het hoofd schuddend en met een gereumatiseerd, maar krachtige vinger wees hij op de op de tafels geplaatste gewraakte bordjes, de woorden "Ik heb het aan mijn hurken" zijn gebaar kracht bijzettend.
Op mijn suggestie zich dan maar aan zijn lurven te laten helpen om enige verlichting in zijn lijden te brengen, trok de man zich weer terug in zijn donkere krocht om niet meer terug te keren. Had hij mijn woorden ernstig genomen of was hij op weg naar de paasdienst om vergiffenis te vragen voor zo veel onbegrip.
Hierover nadenkend werd ik wreed verstoord door een schermutseling op het terras; twee leden streden over de komende intercomdag en dat de man er niet over peinsde om tot aanschaf van dit kleinood over te gaan. Ik hoor je evengoed wel LUID EN DUIDELIJK, durfde hij bijna onverstaanbaar te mompelen. De vrouw echter bleek e.e.a. echter luid en duidelijk opgevangen te hebben en reageerde, als door een wesp (de zelfde wesp als in Luxemburg 1998) gestoken. Waarom het verhaal niet eindigde in een oorverdovende plons is mij niet duidelijk geworden, daar een andere ontwikkeling zich aandiende. Frans bleek ineens klanten te krijgen op het terras (Nou ja, is er nu niets meer heilig). Later bleek mijn geest, door Freud verkracht, mij parten te hebben gespeeld; het bleek om een puur eerzame zakelijke transactie te gaan, nl. een vraag over zijn zelfbouw accesoires van zijn motor.
Enigszins beschaamd verliet ik met vrouw en buurvrouw het terras richting huis, waar mij nog een beproefing wachtte; de vraag van mijn dochter: " En hebben jullie nog wat meegemaakt?.
Groetjes van Ate en Astrid en Buuv.
