De wekker had ik gezet op 8.30 uur. Dit moest vroeg genoeg zijn om tussen 10 en 11 uur te arriveren in Avenhorn. Vanuit mijn woonplaats Haarlem is het een half uurtje rijden. Helaas viel het toch weer niet mee om er op mijn vrije zondag op tijd uit te komen en bovendien was het vaderdag, dus dat betekende eerst kadootjes uitpakken etc.

Het werd dus half elf toen ik de startknop van de grijze Div indrukte en na een kleine aarzeling sprong zij enthousiast aan. Ik voelde het meteen: ze had er zin in! Na een vlotte rit over de A9 en een stukje secundaire weg bereikte ik klokslag 11 uur Avenhorn. Bij het hotel Avenhorn, de startplaats, maakten mijn tourmaten van het Kerkrade weekend (wat een prachtig weekend was dat!) aanstalten om aan de tourrit te beginnen. Ik kon meteen aansluiten. Geen koffie dus, maar ja, dan had ik maar vroeger moeten komen.

De vaart zat er, na een stukje opgebroken weg vlakbij het startpunt, meteen goed in want een van de uitzetters van de rit (Paul Moens) reed voorop. Via de gehuchten Grosthuizen en Scharwoude kwamen we al snel in Hoorn, waar de terrasjes er zeer aanlokkelijk uitzagen. Wij hadden echter pas een paar kilometer vanaf het startpunt afgelegd, dus stoppen was er nog niet bij. Hoorn lieten wij achter ons om koers te zetten naar de dijk langs het IJsselmeer. Dit betekende lekkere bochtjes sturen! Als tegenligger kwam nog een Hayabusa de bocht om zeilen, en de bestuurder vond toch nog even tijd om ons te groeten.

Ter hoogte van Venhuizen verlieten wij de dijk helaas om "het binnenland" weer op te zoeken richting Hoogkarspel. Tal van mooie plaatsjes gleden onder onze wielen voorbij zoals Hem, Westwoud , Hauwert en Oostwoud. In het plaatsje Twisk zijn wij gestopt bij het plaatselijke cafe. Veel keus is er niet, want het is het enige in het dorp. Op het terras was het zeer goed toeven onder het genot van een drankje en appeltaart. Na wat gesprekken met andere terrasgangers (veelal fietsers, maar met een warme interesse voor onze Divvies) gingen wij weer op pad. De snelweg A7 werd overgestoken en wij kwamen in Abbekerk, de woonplaats van oud-motorcoureur Wil Hartog.

Hierna volgde nog een mooi stuk weg, waarvan de routebeschrijving vermeldde dat er " verradelijke bochten" waren! Deze waarschuwing was niet overbodig. De curve was soms inderdaad verrassend, maar gaf geen problemen volgens mij.

Na het plaatsje Ursem volgde nog een mooie dijkweg richting Grootschermer. Door sommigen werd naderhand wat geklaagd over de gerepareerde scheuren in het wegdek, waarbij enkele motoren de ideale lijn verloren. Dat voelt inderdaad wat griezelig aan, maar is in feite vrij onschuldig. De oorzaak zit volgens mij in de gemonteerde banden. Vroeger had ik ook last van deze opgevulde scheuren, maar sinds ik nieuwe banden onder mijn 600 heb (Bridgestones Battlax BT45) behoort dit ongerief tot het verleden! Via een aantal leuke plaatsjes kwamen wij spoedig aan bij de eerste officiele lunchstop in Wormer. Aldaar was een mooi terras aan het water. Het was al aardig in de middag gevorderd en de zon deed erg haar best om ons uit de motorkleding te branden, hetgeen aardig lukte gelet op de "striptease" acts van enkelen. Na de inwendige mens verzorgd te hebben, bleek dat ons groepje niet meer bijeen te houden was. Sommigen (onder wie ikzelf) wilden weer doorrijden, anderen konden geen afscheid nemen van het terras en de koele drankjes. Wij besloten met z'n drieen de tocht voort te zetten. Bij de motoren aangekomen bleek het asfalt van de parkeerplaats ook grote moeite te hebben met het verwerken van de hitte. Enkele Divvies die op hun jiffy geparkeerd stonden, waren centimeters in het asfalt gezakt!

Na het wegrijden bleek het lastig om de route weer op te pakken. Wij konden een "driesprong na 200 meter" niet vinden. Later bleek dat dit gewoon de uitrit van het restaurant was! Een van ons groepje had geen zin meer om de route alternatief verder te rijden en vond het welletjes. Hij ging op huis aan. Zo bleven wij met z'n tweeen over. Nu ben ik redelijk bekend in het gebied van de tourtocht en ik wist wel hoe wij in de volgende plaats (Neck) moesten komen en ging voorop rijden. Dat ging zo goed dat Patrick eerst niet eens doorhad dat wij een alternatieve route reden!

In Neck aangekomen konden wij de uitgezette route weer oppikken. Op een gegeven moment kwamen wij het groepje onder leiding van de vermaarde koprijder Chris weer tegen, die ook aan het zoeken was geweest, maar uiteindelijk wel de goede route gevonden had. Samen met deze groep gereden naar het eindpunt in Watergang, waar het broodnodige vocht weer aangevuld moest worden.

Met een voldaan gevoel keerde ik via de ringweg om Amsterdam weer huiswaarts. Het was een zeer geslaagde tourrit waarbij dank (namens alle deelnemers denk ik) voor de organisatie!

Frans Gerrits  
 
 
Noord Holland en.....wat was het weer weer mooi he
door YamahAte, Almere

Dat de bedenker van de NH rit zijn uiterste best had gedaan om er een mooie rit van te maken, was mij reeds een week eerder duidelijk geworden tijdens het voorrijden met Ben Nieuwenhuis. Ben, een man die op mij een altijd zeer bedaarde indruk gemaakt had, ontpopte zich als "de vader van Rossi van Bruggen", een waar racemonster. Zijn vraag of we rustig of wat sportief zouden rijden, werd dan ook door mij schouderophalend beantwoord (hoeveel pk zit er nou in die man). Nou dat heb ik geweten. Alle pk's werden uit de kast getrokken om zo snel mogelijk vanuit Amsterdam naar Avenhorn te komen, via een leuke binnenweg.

Onderweg, bij een stoplicht stond een tourbus voor het rode licht te wachten met jongelui, die wonderwel naar Ben stonden te tikken. Ook een dikke jongeman begon avances te maken, hetgeen voor Ben aanleiding was om strepen op het wegdek trekkend zo snel mogelijk bij deze autobus weg te rijden. Ik denk niet, dat de jonge man wist dat Ben slager geweest was en zeer wel in staat zou zijn om dit "varkentje" te slachten.

In Avenhorn aangekomen, heb ik het roer maar overgenomen, zodat het hollands landschap niet als een streep aan ons voorbij zou trekken, maar dat er naast de controle op de route, ook nog van de vele mooie dorpjes en landschappen genoten kon worden. Het was een gezellige dag, zonder gestress van de organisatorische rompslomp, welke elke rit toch met zich meebrengt.

Eindelijk was het zo ver; vaderdag 2000. Paulusma was ons ook dit maal zeer genadig en trakteerde op zon, heel veel zon.

Na een kopje koffie met een lekker appelgebakje, vertrokken de meesten dan alras. Ook de nieuwe leden, voor zover ik kon nagaan, werden aan "de oude garde" gekoppeld, zodat m.i. niemand plompverloren hoefde te vertrekken. Ik ben blij dat dit toch spontaan door de leden werd opgepakt, zonder dat dit een verplichtend karakter had.

Emiel, die zijn topkoffer verkocht had, maar de sleuteltjes op zijn werk had liggen, zorgde voor het nodige sleutelwerk. De koffer werd met grondplaat en al van de ene op de andere motor overgezet en ook Ronald (alias Rossi, alias Stuurzadel) had ook het nodige sleutelwerk aan sturen en kreeg ook nog aangeboden om een vette ketting te spannen. Het was dan ook al gauw 11.30 uur eer de restgroep vertrok, maar niet voordat een onzer leden zich schaamteloos etaleerde in de laatste motormode, bestaande uit een doorkijkblouse a la netkous, voorzien van de nodige protectoren, wat mij deed afvragen of hij ging inline skaten of motorrijden.

Enfin, zolang we bleven rijden, was er niets aan de hand en hadden we voldoende rijwindkoeling voor motor en bestuurder. Toch sloeg de dorst alras toe, wat ons noopte tot een tussentijdse stop na 50 km. Ilse "de schorre" probeerde nog wat aanwijzingen te geven, maar dit werd geheel overstemd door de dorstige, die hun bestelling plaatsten.

Bij de echte tussenstop werd het terras verbouwd en zaten we tussen de normale gasten met zijn allen in de schaduw. De nodige uitkleedpartijen aanschouwend probeerde een ieder op eigen wijze de lichaamstemperatuur naar beneden te krijgen. Om aan te geven hoe warm het was; een van motoren dreigde met zijn jiffie in het asfalt te zakken en kon te nauwernood gered worden. De lokatie overigens lag heel mooi aan het water en was goed uitgekozen. Het kostte dan ook de nodige moeite om ons los te weken en de laatste km's onder ons door te trekken.

Langs deze weg wil Ronald bedanken voor het lezen van de route en de prettige rustige manier waarop hij deze keer reed, ook namens mijn vrouw: "Hartelijk dank".

O ja, er gaat een gerucht, dat er iemand meereed, die nog geen rijbewijs had. Ik wil daar nadrukkelijk van distantieren.