Ik had nog maar twee en een half jaar met veel plezier op mijn Diversion 900 rond gereden maar inmiddels de "wat zwaardere" FJR gekocht opdat Linda en ik op een iets comfortabeler wijze konden toeren. Waar je met de Diversion bijna onmiddellijk kon lezen en schrijven, constateerde ik dat de FJR toch duidelijk een ander karakter vertoonde. Ik had er behoefte aan mijn vaardigheden met deze motor te vergroten. Dat leek mij wel zo verstandig aangezien ik een echte mooi weer (zondags) rijder ben en dus relatief weinig (motor)kilometers maak. Na lang dralen en twijfel of ik het wel op mijn pas aangeschafte FJR zou aandurven, liet ik me op een goede dag een aantal weken geleden ontvallen dat ik het toch maar wilde proberen om de VRO 1 opleiding te pakken. Dat knoopte Linda, mijn echtgenote, in haar oren, aangezien ze weer bezig was met het jaarlijkse probleem van het bedenken van een verjaardagscadeau voor ondergetekende.

Op zaterdag morgen in alle vroegte de rit gemaakt naar het terrein van de Politie Academie nabij het vliegveld Lelystad waar de VRO1 opleiding zou worden gegeven. Ik was toch wel enigszins gespannen: het is toch niet voor niks dat men een aanbieding maakt voor een dagverzekering voor het deelnemen aan de training...... Daarnaast was het wel duidelijk: op zeker moment gedurende deze dag zou ik niet ontkomen aan een fikse hoeveelheid hemelwater, iets waarbij ik me als het eerder omschreven type motorrijder nou niet bepaald als de spreekwoordelijke vis in het water voel. Desondanks kon ik zonder al te veel watergekletter vlot doorrijden naar het circuit waar ik bij Hotel Lelystad de Diversions van Martin & Jaqueline Helderman en Edwin Gysen ontwaarde. Naar later bleek hadden zij bij het aanrijden de avond ervoor ervaren dat een Diversion zelfs als duikboot is te gebruiken, afgaande op hun verhalen na binnenkomst in de kantine over het waterballet van de vorige avond. Jan de Bruijn was erbij en Irma Jongenburger, van de anderen moet ik eerlijkheidshalve vermelden dat me de namen zijn ontschoten en ik ze ook niet meer terug kon halen uit het smoelenboek. Als ik me niet heel sterk vergis was Wiebe Hof één van de docenten van het KNMV.

Na twee goede bakken koffie werd gestart met een introductie plus presentatie omtrent het doel van deze dag. Bij vragen van de docent kwam veelal naar voren dat men was gekomen met de hoop te weten te komen hoe men beter kon motorrijden, beter bochten maken, beter remmen. etc. Het werd al snel duidelijk dat dit allemaal aan bod kwam, echter met slechts één oogmerk: hoe leer ik veiliger motorrijden. Tot mijn opluchting hoorde ik de docent daaraan toevoegen dat een afgeleid doel was ervoor te zorgen dat iedereen met zijn motorfiets het terrein aan het eind van de dag zou verlaten in de staat waarin men was gearriveerd... Met de nodige humor werden aansprekende zaken doorgenomen die als uitgangspunt moeten gelden voor een verantwoorde deelname aan het (drukke) verkeer met een relatief veel kwetsbaarder vervoermiddel dan de auto. Dat begon met het bekende BORVAS (banden & brandstof, olie & andere vloeistoffen, remmen, verlichting, aandrijving, spiegels) maar ook ging aandacht uit naar de mentale aspecten van het motorrijden, hoe je wordt (of juist niet!!) wordt waargenomen door ander verkeersdeelnemers en hoe belangrijk het is verder te denken en kijken dan een meter voor je voorwiel, waardoor je door beter te anticiperen veel ellende kunt vermijden.

Eindelijk was de presentatie ten einde en mochten we de baan op om......slalom te rijden. Ik was echt blij dat ik dit weer eens kon oefenen met de FJR want tsja, thuis heb ik niet van die mooie piloontjes die je lekker omver kan knallen met je koffers. Zonder gekheid: vooruit kijken en trekkend met de voetrem ging het uiteindelijk perfect, inclusief het keren en uiteindelijk ook de grote slalom rijden met een wat hogere snelheid, waarbij het devies is: kijk verder vooruit in de richting waar je naar toe wilt!! Er was iets in dit stukje training dat ik toch nog eens nader moet uitdokteren: om snel uit te wijken is er een techniek waarbij je het stuur kort van je afduwt waardoor je motor onder je kantelt in de richting waar je hem wilt hebben, alleen.....: als ik links wil uitwijken zou ik rechts tegen mijn stuurhelft moeten drukken en dat is wat je noemt een eigenaardige gewaarwording. Vooral bij de uitwijkmanoeuvres kwam ik erachter dat ik toch net effe iets te vaak die denkbeeldige Scania niet goed ontweek, al moet gezegd zijn dat ik uiteindelijk zo stevig kon remmen dat ik eigenlijk gas bij moest geven om erlangs te komen haha. Dit stuurwerk vond plaats onder redelijk goede weersomstandigheden.

Toen kwam het remwerk en ja hoor: met bakken tegelijk. Feitelijk hadden we het niet beter kunnen treffen aangezien voor veel motorrijders de combinatie van regen en remmen als zeer lastig wordt beschouwd. Daarnaast kom je bij de tekst en uitleg eerst tot een teleurstellende conclusie: op een motor heb je maar één rem die echt werkt bij een noodstop (je mag raden welke dat is) en daarbij constateer je dan tot je verbazing hoe veel meer remweg je nodig hebt bij 70 km versus 50 km per uur. Het was echt een openbaring om te zien hoe groot het verschil in remweg was tussen alleen een vol blokkerende achterrem (aaaiiiii daar ging de achterband van de nieuwe Triumph waar Wiebe op reed) tegenover een maximaal remmende voorrem. We hebben allemaal meerdere keren noodstops geoefend, later ook nog eens in de situatie dat de weg nat was plus bezaaid met zand en kiezels. In die laatste situatie werd ons duidelijk wat de zin van ABS is voor motorrijders. Ik ga zeker uitpluizen of het haalbaar is om mijn FJR alsnog te voorzien van ABS want de commentaren van de docenten lieten er geen twijfel over bestaan: ABS denkt voor de motorrijder in noodsituaties op een wijze die geen enkele motorrijder kan evenaren, zelfs niet de meest ervaren.

Nadat diverse mensen bij binnenkomst in het trainingscentrum hadden geconstateerd dat de z.g. waterdichte kleding toch niet zo heel erg waterdicht bleek te zijn, werd de lunch gebruikt. Hierbij werd weer duidelijk hoe motorrijders elkaar kunnen helpen door het delen van ervaringen. Natuurlijk zijn er af en toe de welbekende grote uitspraken maar vaak kan juist het uitwisselen van ervaringen ertoe bijdragen dat je bedacht wordt op risico's van het motorrijden door de ervaringen van anderen.

Na de lunch werd weer even tijd genomen voor een presentatie over bocht technieken. Daar werd met veel aandacht kennis genomen van de theorie die hoort bij het goed nemen van bochten, een thema bij uitstek geschikt voor dit publiek natuurlijk, hoewel......!! Daarna weer de baan op waar eerst tijd werd besteed aan het "nemen" van objecten. Aangezien was besloten dat de vermaarde wip naar VRO 2 was verlegd, werden we uitgenodigd om met een gangetje van 50KM per uur over een klein formaat autoband en een houten balk te rijden. Oh jee, mijn onderkuip dacht ik toen, maar nee hoor: als de fraaie verlaagde Diversion van Irma eroverheen kon volgens de docent, dan moest het bij mij ook lukken en zowaar... Tijdens dit deel van de training werd er op de baan ook even de tijd genomen om een stukje mentale training te doen: in sommige gevallen is het beter door te rijden (dus eroverheen) dan uit te wijken, zelfs als dit misschien tot schade kan leiden: als er maar geen slachtoffers vallen!. Hierbij werden aspecten als het menselijk waarnemingsvermogen en de paniekreactie samen met de docent doorgenomen en werden ervaringen met een betrokkene van een ongeval besproken. Ook hiervan heb ik een tweetal opnamen bijgehangen want ja, we stonden zo lekker te keuvelen rondom mijn FJR, dat moest ik even op de kiek zetten natuurlijk. Hierbij zie je ook hoe dreigend de luchten waren, soms zelfs met onweer en bliksem. Echter toen we aan het laatste en leukste deel van de training toekwamen klaarde het op en konden we bochten gaan rijden op een droog circuit!!. Dat was voor mij echt een openbaring: ik heb enorm veel plezier gehad in het "follow the leader" gebeuren waarbij we beurtelings opschoven in de rij om pal achter de instructeur bochten te draaien over het in totaal 4 km lange circuit. Ik kreeg de kans om onder veilige omstandigheden eens uit te proberen wat er kan met mijn fiets in de bochten en daar heb ik in zeer korte tijd enorm veel meer zelfvertrouwen gekregen in het rijden met de FJR. Voldaan een met een certificaat plus speldje keerde ik aan het eind van de dag met droog weer huiswaarts, waar mijn huisgenoten het hele verhaal in geuren en kleuren te horen kregen.

Al met al was dit naar mijn idee een zeer geslaagde dag, die ik heb getracht weer te geven in dit misschien wel iets te langdradige verslag. Het is in ieder een verslag waaruit te lezen valt: VRO trainingen: vooral doen!!!

Ruud de Bruyn, Oud Beijerland