YDCN - Weekend Luxemburg


Group photo on sunday
Groepsfoto Luxemburg weekend 1998

datumVrijdag 4 september 1998
Zaterdag 5 september 1998
Zondag 6 september 1998
VertrekpuntInformatie wordt aan de deelnemers toegezonden
Opstapplaatsen- AC Restaurant Nieuwegein, A27 Utrecht-Breda, afslag De Kroon
- AC Restaurant Nederweert (Zuid), A2 Eindhoven-Maastricht, afslag Roevenpeel
- Tankstation Knuvelkes, vlakbij de grens

Bovenstaande is de primaire aanrijroute richting zuid Limburg.

Lengte ritIndicatie: 320-370 km (Utrecht-Diekirch)
BijzonderhedenInschrijving is gesloten.
AccomodatieWe hebben 3 pakket samengesteld waaruit gekozen kan worden. Primair gaan we uit van overnachting in een chalet. Dat zijn houten vakantiehuisjes voorzien van 6 slaapplaatsen. Er zijn 6 chalets gereserveerd met een totaal van 36 slaapplaatsen. 4 chalets hebben 3x2 slaapplaatsen, de overige hebben 2+4 slaapplaatsen. De chalets hebben een huiskamer met bankstel, kleuren televisie, eettafel, een volledig ingerichte keuken met gasstel, ijskast, koffiezet apparaat en een badkamer met wastafel, toilet en warme douche. Alle chalets beschikken over verwarming.

Naast het gebruik van de chalets bestaat er ook de mogelijkheid om te kamperen. Daar zijn pakket #2 en #3 op gebaseerd.

De lokatie waar we verblijven is als vanouds:

Camping "Op der Sauer"
Route de Gilsdorf
Diekirch (Luxembourg>
tel. 00-352-808590


Pakket 1
Twee overnachtingen voor één persoon in een chalet, ontbijt op zaterdag en zondag, barbecue op zaterdagavond.
Kosten: (gezins)leden f 110,-, niet-leden f 135,-.
Pakket 2
Twee overnachtingen voor één persoon in je eigen tent, inclusief gebruik warm water en ecotax, ontbijt op zaterdag en zondag, barbecue op zaterdagavond.
Kosten: (gezins)leden f 95,-, niet-leden f 120,-.
Pakket 3
Twee overnachtingen voor twee personen één tent, inclusief gebruik warm water en ecotax, ontbijt op zaterdag en zondag, barbecue op zaterdagavond.
Kosten: (gezins)leden f 175,-, niet-leden f 25,- extra.
VerslagenOnderstaande verslagen werden ingezonden door Ate Douma en Ronald van Bruggen.
Verslag
Ate Douma
Hoe warm het was en hoe ver......

Het relaas van een weekend Luxemburg

Eindelijk was het dan zo ver, het weekendje "Divies" uitlaten was begonnen. Het weer was goed dus daar lag het niet aan. Het eerste stuk via de snelweg naar een van de stopplaatsen verliep naar wens. Uiteindelijk begon in Zuid Limburg, na de nodige begroetingen, zich de eerste sub-groepjes te vormen, waarna een ieder op zijn of haar eigen tempo het zonnige België inreden.

Na enige kilometers over slingerende wegen gereden te hebben, werd in Durbuy het terras bestormd. Daar ontstonden de eerste perikelen omtrent het betalen van de consumpties. Sommigen hadden geen Belgisch geld bij zich, terwijl anderen te vergeefs zochten naar een pinautomaat (o.a. een introducé, maar wat kan je DAAR ook van verwachten). Deze groep werd dan ook direct aan een ander tafeltje gezet. Nadat er diverse persoonlijke leningen waren afgesloten en de kredietwaardigheid bij het Bureau Krediet Bewaking was gecontroleerd, kon verder gegaan worden.

Nadat er weer gestart was en de sterke verhalen over bankpasjes vervaagd waren, volgde een mooie en snelle rit naar Diekirch, alwaar de plaatselijke bank door menigeen bestormd werd. Onze introducé dacht dat zij zich nog niet genoeg aan de club had voorgesteld en met een sierlijke slippartij op het natte gras vergastte zij de reeds aanwezigen met een kunstige spagaat. Verontruste omstanders snelden te hulp zodat ik genoeg tijd had om mijn motor te parkeren. (er was geen schade).

Tot laat in de avond druppelden de deelnemers aan het weekend nog binnen. De Chalet indeling was in Weert reeds bekend gemaakt, dus dat gaf geen echte aanleiding tot discussie.

In de plaatselijke kantine werd voor het eten reeds de nodige limonade geschonken, zodat de stemming er voor het diner al goed in zat. Dat de verzorging van de innerlijke mens was prima verzorgd was, werd al direct duidelijk bij het bekijken van de menukaart. Tegen schappelijke prijzen kon er prima gegeten worden.

Na enige glazen koffie van buitenlandse origine (Ierland geloof ik) te hebben genuttigd, werd ik belast met het uiteen nemen van de stapelbedden, omdat ik met 3 dames de kamer moest delen. Of mij dit zwaar leek, vroeg een bezorgde Divist mij, terwijl een ander verontrust vroeg of ik som een triootje vormde. De laatste stelde ik gerust met de mededeling, dat het een quatrootje zou worden, waarna deze opgelucht naar zijn eigen Chalet vertrok.

Zaterdagochtend

Zoals altijd was ik alweer vroeg uit de veren en zette koffie. De dames, nog dodelijk vermoeid van de lange 'reis' en de korte nacht sliepen nog. Niets vermoedend stapte ik onder de douche. Als door een wesp gestoken reageerde de drie kamergenoten, waar of ik het lef vandaan haalde om als eerste te gaan douchen, terwijl zij zich nog van hun ochtendplasje moesten ontdoen. Na ze overtuigd te hebben, dat het NOOIT meer zou voor komen, keerde de rust terug en gingen we weer als vrienden naar de eetzaal, alwaar wij werden vergast op een heerlijk ontbijt. De regen, welke de hele nacht onze motoren had schoongespoeld, was gestopt.

De bestemming Monchau was al vlug gemaakt, maar een kaartlezer was niet echt aanwezig, omdat het gros der aanwezigen de Moezelroute wilde rijden.

Een van ons werd jarig gemaakt zodat de reis toch nog begon. Over slechte, slingerende wegen en langs dromerige velden kwamen wij op enig moment in Prüm aan. 0ok daar moest weer geld getrokken worden, waarna ons 5- tal op een terrasje neerplofte en Kaffee mit Kuchen bestelden. Nou die Tiramishu viel niet mee. Ik persoonlijk had daar in Monchau nog last van, maar dat mocht de pret niet drukken.

Monchau zelf is een heel klein stadje met veel vakwerkhuisjes terrasjes en kleine winkeltjes. Bij aankomst werden wij getrakteerd op een bruiloft, welke op een pleintje werd gevierd. Toen echter het 'bal" begon en de bruidegom het 'change' aangaf, kregen wij het toch wel benauwd.

Gelukkig wist Albert (1 van de 5) een kroegje, waar hij ongeveer 20 jaar geleden eens gegokt en gewonnen had met een speelautomaat... Na een omgang van ongeveer drie kwartier hebben wij het er maar bij laten zitten; was de kroeg failliet of zat de uitbater van het gewraakte etablissement reeds lang op de Bermuda's. Wij wisten het niet.

Na een terrasje nam onze introducé Jacqeline het heft in handen. Zij moest de etensbakken van haar hond nog even ophalen in Champagne, een Belgisch plaatsje in de buurt welke zij was vergeten mee te nemen aan het eind van haar vakantie daar.

Buiten een klein buitje om was het een heel gezellige rit waarvoor ik Hans en Albert nog wil bedanken.

De welkomstsoep lieten wij ons goed smaken en na al weer een glaasje of wat limonade werd de BBQ ontstoken op zo'n manier, dat ik dacht dat er een kleine luchtballon moest worden opgelaten.

Er werd langdurig doorgegeten, maar de voorraden, welke waren aangesleept, waren van een dusdanige hoeveelheid, dat er vermoed werd, dat een jichtige autochtone veeboer, al zijn vee had verkocht en nu ook op zoek was naar de eerder genoemde uitbater van Monchau.

Domper op de feestvreugde volgde later, de slagroomvoorraad was door het nuttigen van enige buitenlandse koffie (u weet wel van de vorige dag) reeds snel op. Even later bleek het Schiedammer bronwater ook op te zijn geraakt waarna de cola met wat anders moest worden aangelenkt.

Toen de bar gesloten was, werd er bij de Chaletjes nog wat nagepraat, gelachen en gedronken, waarna een ieder zijn of haar mandje weer opzocht.

Zondagochtend

Na mijn ervaringen met de dames, besloot ik het anders te doen. Ze lagen nog diep te slapen, maar ik waagde het niet om eerst te gaan douchen. Daarvoor in de plaats heb ik ze omstreeks 8 uur maar wakker gemaakt met de woorden "willen de dames nog plassen", waarna ik mij, gewapend met een schoteltje voor het welbekende kwartje, naast de deur van het toilet spoedde. Echter zonder resultaat.

Het regende nog steeds toen wij gingen ontbijten, maar af en toe leek het weer wat beter te worden. De groepsfoto's werden gemaakt, compleet met het overgebleven vee, wat de slachtbank had overleefd. Het wachten nu was op de plaatselijke kapel, die ons uitgeleide zou doen.

Meneer pastoor bleek hiervan onvoldoende op de hoogte te zijn en hield de mensen langer dan voorzien in de kerk. Met de belofte dat het volgend jaar beter zou gaan, namen wij afscheid van de beheerder van de camping.

Wij hadden besloten om die dag dwars door België heen te trekken, daar het eerste gedeelte van de geplande terugroute reeds bekend was. Met zijn vijven vertrokken wij. Via de Vallee de l'Our kwamen wij in de Weiswampach aan alwaar werd getankt. Dit eerste stukje was een mooie rit, maar door de vallende regen en door bladeren glad geworden wegen wel glad.

Op het moment, dat wij besloten de snelweg dan maar op te zoeken werd het droog en vervolgden wij onze toeristische route. In la Roche besloten wij wat te gaan eten en moest Jacqeline droge sokken aan. Geassisteerd door de eigenaresse van het restaurantje, die met droge handdoeken kwam aanzetten, lukte dit. Nadat zij ook nog de plaatselijke bakkerij kon overtuigen, dat zij geen brood maar wel twee plastic zakken voor haar voeten nodig had konden de bestelde lekkernijen genuttigd worden.

Verkwikt vervolgden wij onze weg. En toen..... toen begon de ellende. Wij waren nog niet op de snelweg of Jacqline haar motor kreeg kuren. Gelukkig gebeurde dit bergje op, zodat het uiterste van mijn mannelijke kracht gevergd werd om te helpen deze Yamaha 'viagra" (Virago) naar boven te duwen.

Als u mij zou vragen, wat vermoeiender is "een motor de berg op duwen of slapen met drie vrouwen, kan ik u het laatste van harte aanbevelen.

Maar dat terzijde. Na diverse keren de motor te hebben laten afkoelen, aanduwen, stukje rijden en vervolgens het hele ritueel weer opnieuw zonk ons de moed wel enigszins in de laarzen. Klaas en Marie, die met ons waren meegereden en die ons heel goed hebben geholpen, moesten op enig moment afhaken, omdat ze in Nederland ook aan hun verplichtingen moesten voldoen. Mensen echt, het was een gezellig ritje en ik wil jullie van harte danken voor alle hulp, die je ons hebt geboden. Wij hebben dit echt gewaardeerd.

Na nog een keer gestrand te zijn op een parkeerplaats hebben wij eerst maar een bakje troost gedronken. Diverse experts op het motorgebied konden ons toch niet verder op weg helpen. Aanduwen echter lukte toen nog wel.

Vlak voor Wavre hebben het ritueel maar weer herhaald; motor aanduwen, terugrennen, jassen aan, wegwezen en zien dat we haar weer konden inhalen. Hierbij had Astrid even met aan haar breed uitstekende kofferset gedacht en botste bij het wegrijden vol overtuiging tegen mij aan. Daar wij op de vluchtstrook stonden bleef de schade beperkt; nog voor de witte streep ging ze tegen de vlakte en kwam daar tot stilstand. Schade beperkte zich tot een minimum, zodat de achtervolging vrijwel direct kon worden ingezet.

Wat je dan allemaal niet door het hoofd heen spookt: zou ze de goede afslag nemen, kunnen wij haar op tijd inhalen voordat ze zonder verlichting de tunnels inrijdt enzovoort.

Gelukkig lukte dit. Vlak voor de grens ging het weer mis. Jacqeline zat op haar stalen ros en leek zich te hebben ingeschreven voor de plaatselijke rodeo. We vervolgden hortend, stotend en wild bokkend onze weg op de vluchtstrook, de nacht in. Toen werd het stil; de motor wilde niet meer. Omdat de grens heel in de verte reeds zichthaar was besloten wij het laatste stuk maar te duwen; na enkele honderden meters geduwd te hebben loste wij elkaar steeds af.

Wat waren wij blij toen we in de verte het blauwe bord met het ons zo vertrouwde woord "Nederland" zagen staan en wat waren wij teleurgesteld toen daar nog een ander bord bij stond "2 kilometer". Eindelijk was het dan zo ver; de grens was bereikt en de Wegenwacht stond paraat. Hij heeft de motor weer aan de praat gekregen door de accu helemaal op te laden. Tegen 11 uur konden wij onze weg weer vervolgen en waren tegen 12 uur in Almere. Dat we door mijn toedoen even bij Utrecht verkeerd reden zal ik niet vermelden, zo ook niet het feit dat wij allerminst prettig roken, door de inspanningen van die dag.

Volgend jaar zal het anders gaan. Onze introducé zal onder de Alias "Simone" opnieuw een poging doen ons te bewegen tot een dergelijke krachtsinspanning.

Het was een onvergetelijke dag en dat was het.

Astrid, Ate en Jacqeline

Verslag 2
Ronald van Bruggen
Luxembourg weekend 1998.

Eindelijk is het dan weer zover, voor de derde maal in de geschiedenis van de YDCN. Het is tevens de afsluiting van het zomer seizoen. En wel een jaar waar bij iedere toertocht steeds meer deelnemers meereden. Jawel de Diversion club groeit! Het resultaat hier van is dat we met een groep van 51 diversionisten naar Dikirch zijn gegaan.

Op vrijdag morgen om 10:30 kom ik aan rijden op het parkeerterein van AC restaurant in Nederweert. Hier begint voor mij het weekend. Dit was tevens de tweede opstapplaats. De eerste optap was in AC restaurant Nieuwegein voor een grote groep deelnemers welke uit het midden van het land komen. Rond de klok van elf uur begint het aardig vol te lopen in het restaurant met diversionisten. Om 12:00 gaat de eerste groep richting de laatste opstap plaats 'Tankstation Kneuvelkes' in Limburg. Anders dan vorig jaar met het Eastborn weekend werd niet met een grotere groep gereden. , maar in verschillende kleinere groepjes.

Na de laatste opstapplaats, kon het rijden naar Dikirch beginnen. Via Maastricht en Luik rijden we naar Durbuy (B). In het dorp aan gekomen heeft de eerste groep al een terras opgezocht en zichzelf getrakteerd op koffie. Een goed voorbeeld doet goed volgen. En even later neemt ook de derde een laatste groep plaats op het terras. Na deze stop wordt de weg vervolgd naar Camping 'OP DEN SAUER' in Dikirch.

Wat meteen opvalt is dat je als je in Ardennen rijdt het vakantie gevoel naar boven komt. Oud uiziende dorpen en vooral oude gebouwen geven al vlug het idee dat je ver van huis bent.

Tegen de avond komen we aan op de Camping. Daar staan de chalets al voor ons klaar. De meeste van ons hebben op de camping gegeten. In het restaurant van de Camping werden we hartelijk ontvangen, door de Nederlandse camping houder. Hij was tevens de kok, en heeft lekker staan koken voor ons hongerige motorrijders.

Na de maaltijd werd er onder het genot van een drankje noch de hele avond 'doorgebuurt' (Brabants dialect) Sommige van de motorrijders(sters) konden de slaap niet goed te pakken krijgen, Dit lag waarschijnlijk aan het harde praten van die gene die nog geen slaap hadden. Sorry Petra. Wat zijn die huisjes toch gehorig.

Precies zoals het hoort regende het s'nachts en was het in de morgen weer droog aan het worden. Rond halfnegen kwamen de meeste hun bed uit, want het gezamenlijk ontbijt stond gepland om negen uur. Na het eten van de nodige broodjes en croissantjes tezamen met de jus de orange. Werd gestart met de toertocht. Die dag waren er twee toer tochten uitgestippeld. De ene toertocht was een route richting Monschau (D), en de tweede richting de Moezel (Duitse rivier).

Na vertrek op de camping werd direct naar het tankstation gereden waar de meeste Div's wel een slok konden gebruiken. Met een groepje van acht diversions, met Robert aan kop werd aan de route begonnen. Via Vianden werd naar Duitsland gereden. Met lekker veel bochtige weggetjes is het lekker rijden richting Wittlich.

Tegen het middaguur zijn we gestopt in Wittlich voor het nuttigen van een lunch. Terwijl we naar het centrum lopen zie we opeens nog meer divies geparkeerd staan. En Jawel hoor het was een groepje welke al eerder van de Camping vertrokken was. Na de lunch (vette hap) werd de weg vervolg richting Bernkastel Kues. Deze weg loopt parallel aan de Moezel en loopt door verschillende wijndorpjes. In Bernkastel aangekomen was het daar ontzettend druk. Te druk om even van de motor te stappen en van de omgeving (terras) te kunnen genieten. De reden van al die drukte is, dat in dit weekeind daar, nu de jaarlijkse wijn feesten werden gehouden. We hebben toen besloten toch maar even wat verder te rijden.

Even buiten Bernkastel hebben we weer eens een terrassje opgezocht. Drie maal raden wie we daar weer eens tegenkwamen. Ja hoor dezelfde groep als in Wittlich. Terwijl we rustig van onze koffie aan het genieten zijn, begint het plotseling hard te regen. Maar goed dat het terras overdekt was. Dit was het eerste buitje voor de zaterdag.

Nadat de laatste zijn koffie had genuttigd werd het laatste deel van de route gevolgd. Gelukkig was het toen ook gestopt met regenen. Via Trier (D) naar La Rochette (L) en terug naar Dikirch.

Om vijf uur stond voor de hongerige onder ons, de soep en een broodje al klaar. En om zeven uur werd begonnen met de Barbecue. Aan zelf de grootste hongerlijder was gedacht. Er was vlees in overvloed. En een heerlijke salade. M'n complimenten aan de camping.

Na het nuttigen van de maaltijd, had Kim nog een aantal videos bij van de afgelopen club evenementen. De videos werden verschillende malen ,Aahh ,Ohh en 'nou nou dat ging snel ' door de kijkers van commentaar voorzien. Tevens was voor iedereen te zien hoe de Italië trip was geweest. Kim ontzettend leuk gefilmd, we hopen nog veel mooie beelden tegemoet te zien.

Deze avond is toen door de meeste mensen niet meer zo laat geworden. En jawel hoor, het begon savonds weer Te regenen. Toch wel fijn die chalets...

Zondagmorgen werden we weer om 09:00 verwacht voor het ontbijt. Het had die nacht zo geregend dat zelf de Kantine het niet helemaal droog heeft kunnen houden.

Na het nuttigen van het ontbijt werd begonnen met het inpakken van de spullen en de koffers. Het weekeinde in Luxemburg loopt, zoals altijd als het gezellig is , te vroeg naar het einde.

Tijdens het ontbijt vroeg de camping beheerder of we om 11:00 wilde verzamelen op 't veldje achter de kantine. Maar eerst was het nog even tijd voor de gebruikelijke groepsfoto. Om 11:00 stond iedereen met de bepakte motor klaar te wachten op de verassing. Omdat het de camping eigenaar het allemaal ook een beetje te lang begon te duren was hij maar even naar het dorp gereden om pols hoogte te nemen. Het was namenlijk de bedoeling dat we door de plaatselijk kapel zouden worden uitgezwaaid. Maar helaas bleven de Luxemburgers allemaal in de kerk zitten (waarschijnlijk wegens het slechte weer). Om halftwaalf gingen de eerst diversionisten op huis aan. Het regende lichtjes.

Voor de zondag was geen specifieke route afgesproken welke gezamenlijk gereden zou worden. Zelf ben ik met een groepje van 4 motoren binnendoor gereden. Via Vianden naar Prüm (D). In Prüm aangekomen hebben we de motoren geparkeerd onder een afdakje (droog). In het restaurantje konden we onze handschoenen op de verwarming leggen en een warme kop koffie naar binnen gieten. In het restaurant waren we niet alleen. Achter in de zaak zat een grotere groep motor rijders. Het bleek een motor clubje te zijn van de plaatselijke brandweer in sint Michielsgestel (ja hoor, Nederlanders). Deze waren de regen ook even ontvlucht.

Toen het buiten weer droog was. Werd onze route binnendoor naar Aken vervolgd.

Als ik het goed heb waren we in de buurt van Simmerrath waar we een merkwaardig verkeersbord tegen kwamen. Op het bord stond (vertaald) 'Verboden voor motorfietsen, op zater- en zondagen en of feestdagen '. Om iedere bekeuring uit te sparen hebben we maar omgedraaid en een andere route gekozen. En jawel hoor, tijdens het keren op de weg komt uit de richting welke voor ons verboden is een ..... neen geen motorrijder maar een Polizei auto.

Na Köpfchen hebben we onze motoren weer een van drank voorzien alvorens de grens met Nederland over te steken. Op het laatste stukje detsche autobahn kreeg Frank toch even de kriebels en ging 't gas even vol open. Om dat de rest niet liet zich kennen, namen we het slechte voorbeeld over, en werd de achtervolging ingezet.

Helaas voor mij en Emiel was (beide 600) bij de 190 km/h het niet meer bij te houden. Deze pret was al weer snel voorbij want de Nederlandse grens kwam al weer in zicht.

Tijdens het tanken hadden we besloten om even bij de moeder van Frank op visite te gaan, voordat iedereen zich zou opsplitsen om naar huis te gaan. Daar werden onthaald met koffie en Wafels.

Omstreeks halfacht hebben we ons voor de laatste maal in het motorpak gehesen, en bedankt voor de koffie. Het laatste stukje van de rit is nu begonnen. Samen met Emiel ben ik richting Eindhoven gereden.

En ja hoor rond negen uur was ik moe maar voldaan thuis. Het was een weekeind wat zo overgedaan mag worden (iets minder regen mag ook).

Een Compliment voor de Organisatie.

De groeten Ronald van Bruggen

Last update 21-Jan-1999