We mogen eerst eens kijken of we de slalom nog kunnen. Best weer even wennen, hoor. Maar gelukkig hebben we dat weer snel onder de knie. Maar dan!!! Dan komen de moeilijkste oefeningen van de hele dag!

We beginnen met een slalom tegen een stoeprand op en af. Hier is het een kwestie van de koppeling goed regelen. Nou, dan merk je toch weer, dat een div een stroeve koppeling heeft en je dus spierpijn fokt in je linkerhand. Net als bij alle oefeningen is de kijktechniek erg belangrijk om te voorkomen, dat je de bosjes in zeilt. Heb je dit doorstaan, dan wacht je de kamelenbult. Twee flinke hobbels achter elkaar. De kunst is om veilig boven te komen en vooral niet te vroeg te denken dat je er al bent, want dan glij je net zo hard weer naar beneden. Nou, dat gaat nog wel.

Jan neemt ons nu mee naar de derde oefening: de dijk. Van deze oefening ben ik hopelijk een paar kilo afgevallen en zeker enkele liters vocht bij kwijt geraakt. We lopen er eerst maar eens tegenop, terwijl Jan ons vriendelijk uitlegt wat de bedoeling is. Eerst met voldoende trekkracht omhoog. Nou, daar was dat dijkje bij de Leerdamtoerrit niks bij. Dan kom je op zo'n 10 meter smalle dijk. Ik denk, dat Guido deze dijk niet zo snel meer vergeet en ook niet, hoe belangrijk het is om ver vooruit te kijken. En dan komt de afdaling, want waar je op gaat, moet je ook weer af. Als je dan bovenaan staat en je aanschouwt de helling naar beneden, dan schrik je behoorlijk. En dat is dan nog zacht uitgedrukt, want mijn eerste gedachte was: hoe blijf ik ooit op mijn zadel zitten. Ik vlieg zo voorover over mijn stuur heen. Maar ook hier brengt je kijktechniek redding. Blijf verliefd naar de heg in de verte staren en je ziet gelukkig niet meer hoe je je de afgrond in stort. Jammer, dat Kim er net stond met zijn camera. Ben benieuwd of mijn angstzweet in beeld is gekomen. Gelukkig kan hij het geluid niet vastleggen, want er ontsnapte mij de eerste keer toch wel een lichte kreet. En ik nog hopen, dat dat in mijn helm bleef hangen! Niet dus, het werd geregistreerd.

Na deze zware beproefing is de rest van de dag eigenlijk een makkie. Slalommen tegen een helling: leuk om eens te ervaren hoe je band op zo'n steil hellingsvlak staat alsof je harstikke plat door de bocht gaat, terwijl je gewoon rechtop blijft rijden. En goed om te weten welk been je moet gebruiken als je wilt stoppen op een hellend vlak, zonder meteen met motor en al om te vallen.

De remproef oefenen met steeds hogere snelheid blijft een hele zinvolle oefening. En remmen in een bocht al helemaal. Je denkt, dat het moeilijk is, maar dat is eigenlijk helemaal niet zo. We hadden gehoord, dat we het schuin hangen in de bocht eigenlijk iets moesten benadrukken tijdens het remmen, omdat de motor bij remmen zichzelf rechtop trekt. Maar nadat ik stil sta en tegen Jan zeg, dat ik het volgens mij vergeten was, zegt hij, dat je dat automatisch doet. Het is dus niet moeilijk, maar meer een weten, dat het kan. Het remmen moet wat geleidelijker opgebouwd en ook weer afgebouwd worden. Aha, weer een ervaring rijker geworden.

Met een hongerige maag en een tong als leer gaan we dan eindelijk lunchen. Om 12.10 uur parkeren we de motors en krijgen meteen te horen, dat we om 12.50 uur alweer terugverwacht worden op de parkeerplaats. Wat een slavendrijvers, hé!

Gelukkig blijft er toch nog genoeg tijd over om van een heerlijke lunch te genieten, ervaringen uit te kunnen wisselen en te kunnen plassen. Ja, er is zowaar nog wat vocht overgebleven!

Ik weet de volgorde van alle oefeningen niet meer precies, maar we hebben mogen ervaren, hoe het is om onder tijdsdruk te moeten rijden. We moeten ons voorstellen op weg te zijn naar ons werk, maar we zijn te laat vertrokken. Dus worden de motors onder aan een berg geparkeerd en worden we meegenomen naar boven, naar een bushokje. Onder tijdsdruk moeten we een parcour met allerlei opdrachten uitvoeren, waarbij later blijkt, dat het nodig is, om eerst eens rustig na te denken over hoe je bepaalde opdrachten nou het beste uit kunt voeren. De eeste slachtoffers hebben daar de tijd niet voor. De anderen echter wel, waardoor zij bepaalde opdrachten wat slimmer weten aan te pakken. Nou ga ik mooi niet vertellen waar die slimmigheid uit bestaat, want er gaan natuurlijk nog een heleboel anderen van onze club de VRO 2 doen. Dus, zoek het dan zelf maar lekker uit!

Hard rijden op de snelweg en er is ineens een uitwijkmanouvre nodig. Tijd om te remmen heb je niet met die snelheid, dus wat doe je dan. Een hele leerzame oefening, waarbij je eigenlijk niet moet nadenken, want dan gaat het mis. Door aan de goede kant een duw tegen je stuur te geven, kantel je de motor. Herhaal dit in tegengestelde richting en je kantelt weer terug. Resultaat: je hebt met hoge snelheid kunnen uitwijken. Simpel, hé? Ik heb er best moeite mee. Maar ja, ik heb waarschijnlijk mijn denkknop niet uit kunnen zetten. Heb ik wel vaker last van, maar daar zal ik nu niet verder op in gaan.

We zijn ondertussen aardig warm geworden. Het zonnetje schijnt lekker en de temperatuur komt in de buurt van de 20 graden en dan kan het aardig vochtig worden in je motorpak. De oefening met de waterbak wordt dan ook enthousiast begroet. De verleiding om je vizier open te houden is groot. De oefening wordt weer eerst voorgedaan: met een lekker tempo (naar eigen inzicht en gevoel) de bak in rijden, remmen, de fuik in rijden en uitwijken. Normaal ben ik bij regen en nat wegdek toch wat voorzichtiger met remmen en bochten nemen. Maar vandaag blijkt maar weer, dat als iemand het voordoet en laat zien, dat het allemaal best kan, je het klakkeloos na doet en je je achteraf staat te verbazen, wat je allemaal met je motor kan doen. Best kikken, hoor! En lekker koel, dat water! Het klotst van mijn topkoffer af. Nu snap ik wel, waarom Kim niet mee achterop wil rijden richting de theepauze. Hij zegt wel, dat hij geen helm bij zich heeft, maar hij wil natuurlijk niet op een nat zadel zitten! Aha!

Tijdens de theepauze krijgen we theorieles over de bochtentechniek en de daarbij behorende en onontbeerlijke kijktechniek. De 4 K's worden uitgelegd: de K van Kijken, van Klaar zijn, van Kantelen en van Kracht opbouwen. Ook al herkende ik dit praatje van de VRO 1, het kan niet vaak genoeg onder de aandacht gebracht worden.

Voordat we onze bochtentechniek in de praktijk mogen brengen, gaan we eerst het bermrijden eens uitproberen. Jan weet het weer leuk te brengen. Wat een lekker taaltje is dat Achterhoeks toch, hé. Hij zegt: als je de keuze hebt tussen de aanraking met een vrachtauto of de vlucht in de berm, dan is je keuze snel gemaakt, denk ik.

Vervolgens doet hij het weer voor. Een on-elegante toestand, zeg! Je moet dus, op het moment dat je de berm in duikt, op je pedalen gaan staan, je benen tegen de tank aan klemmen en je kont naar achteren steken. Jawel! Op deze manier kan je nl. het best alle oneffenheden die een berm biedt opvangen. En geef toe: als je op het punt staat om te voorkomen, dat je jezelf te pletter rijdt tegen een auto, doen zulk soort zaken er ook niet echt meer toe. O ja, vergeet niet even over je schouder te kijken of de kust veilig is om te weg weer op te rijden, anders heb je alles voor niks gedaan. En blijf overal van af: niet remmen, geen koppeling in! Een beetje gas geven is zelfs toegestaan om beter door de berm heen te rijden. 't Is maar, dat je het weet.

Het sluitstuk van de dag is, net als bij de VRO 1, het bochten rijden. Het is voor mij persoonlijk een heerlijke ervaring om te ontdekken, dat ik op dit punt de laatste jaren toch wel een stuk vooruit ben gegaan. Ook hier worden duidelijke aanwijzingen gegeven. Soms gaat Jan even bij een van ons achterop zitten om extra aanwijzingen in je oor te schreeuwen. Hij neemt ook wel eens het stuur van je over om je te laten voelen, wat hij bedoelt. En dat voel ik dan ook echt. Mijn voetsteun komt notabene op de grond. Die ervaring had ik nog niet zelf gehad. Maar het werkt zo stimulerend, dat ik daarna, toen ik zelf het heft weer in handen had, tot 3 keer toe met mijn tenen de grond aanraak!! Zo, hé!

Moe, maar erg voldaan wordt de dag afgesloten met een drankje, het onvermijdelijke evaluatieformulier en het uitdelen van het deelnamecertificaat. Ik zie allemaal tevreden gezichten om me heen. En als ik voor mezelf spreek, want dat is toch het gemakkelijkste: ik heb ongelofelijk genoten vandaag. Echt fantastisch. Schitterend om te ontdekken wat je kan en durft met goede begeiding. Heel goed voor je zelfvertrouwen. Terwijl je tegelijkertijd leert en ervaart, dat je jezelf ook niet moet overschatten. Je leert je bewust worden van de mogelijkheden, maar ook van de risico's.

Ik heb gehoord, dat ik de hele dag met een grote grijns op mijn gezicht heb rondgelopen. Nou, zo voelde ik me ook. Kikken!! Ik kan het iedereen aanraden om eens een VRO te doen. En via de club is het zeker zo gezellig.

Groetjes, Margriet Both, rode div 600 uit 1993

Ik zou het ook een klaagzang kunnen noemen met een goudrandje!

Die eerste toerrit van ons kluppie, je weet nog wel, die begon in Stroe en daar begon het mee.

Vorig jaar had ik die div 900 gekocht, eentje van ’95 maar in een keurige staat en omdat ik tig maal tig jaar niet meer gereden had heb ik me direct laten inschrijven voor VRO 1 en die heb ik gevolgd op 2 oktober, echt waar! Heb certificaat om te bewijzen! Uiteraard ook direct lid van YDCN geworden maar dat is vanzelfsprekend. Heb daarna toch nog wel wat gereden maar omdat verplichtingen in buitenland me opslokten, niet zo veel als ik zou willen.

Toen kwam Stroe. Hartstikke leuke toerrit met voor mij één dissonant, ik was ergens gestopt op een T-kruising en toen ik wegtrok slipte mijn achterwiel (beetje olie op de weg) en dus moest met vereende krachten de boel weer verticaal gezet. Helaas, bleek later, was mijn rechterkoffer bij het ophangpunt gekraakt. Trouwens ik heb nu een originele linkerkoffer van de div 900 te koop.

Op Internet gezocht maar geen rechter koffer los te koop wel een stel originele bijna nieuwe. Daar ben ik achteraan gegaan en die bleken van een man in Wetteringen te zijn en dat ligt vlakbij Gent in België.

Woensdag de 11e mei had ik tijd om “even” daar naar toe te gaan en dat heb ik toen maar gedaan en dat stel gekocht voor een prikkie. Terugkomend, ik was toch wat moe na 475km gereden te hebben klapte ik, gelukkig met lage snelheid, vlak bij huis scheef achterop een bestelbusje dat plotsklaps de ankers uitgooide. Op VRO 1 wel de noodstop geleerd maar niet goed genoeg geoefend blijkbaar en dus mijn bovenkuip gescheurd en kuipframe scheef. Het eerste wat mij door het hoofd schoot was: ik heb ingeschreven voor VRO 2, als ik die fiets maar weer in orde krijg voor zaterdag de 21e! Met kunst en vliegwerk, (een tweedehandse gerepareerde kuip in Drunen, ook via internet, op de kop getikt) in verschillende avonden met vrienden de boel zodanig recht dat ik met goed fatsoen weer kon rijden en dus zaterdag de 21e naar Leliestad.

En ja hoor bij de eerste oefening, je weet wel die waar je twee hobbels neemt een linkerbocht dan de hoogte in, stukje plat en dan die afgrond. Nu net voor die afgrond, door te weinig snelheid, omgeklapt en weer moest met vereende krachten de boel verticaal! Maar nu mijn rechter knipperlicht kapot en wat krassen en de kuip weer lichtelijk scheef. Voor de lunch kwamen we even bij elkaar ergens op het circuit omdat de instructeur iets zou uitleggen en ik stap van de motor maar vergeet dat ik mijn poot niet uitgezet had en dus wederom met vereende krachten de boel weer verticaal maar nu mijn linker knipperlicht te barsten en verdomd de kuip ook nu weer een beetje scheef (beugeltje achter het plastic wat verbogen.) Margriet en Heike (de laatste nog geen lid maar zou het worden) probeerden nog te troosten met “niet meer aan denken”. Maar toch zo iets vreet aan je en dat terwijl je nog nooit a: de motor uit je handen heb laten vallen en b: voor dit verhaal nog nooit een ongeluk of ongelukje met de motor hebt gehad en dan dit nu net op de cursus! Ik ben toch benieuwd of Kim (ongelooflijk dat hij de gehele dag foto’s heeft lopen maken, waar vind je zo’n voorzitter???) e.e.a. op foto heeft vastgelegd. Hij heeft me nb overeind geholpen ten koste van een flinke diepe kras op zijn hand, nog bedankt Kim!

Maar OK dit was de klaagzang en het goud randje is de cursus! We waren om kwart over acht bij het cursus gebouw. We, dat waren Tamara en ik. Ik was haar vlak voor Leliestad bij de tankboer tegen gekomen. Zij deed VRO 1 en we besloten samen door te rijden.

Ontvangst met inschrijven, indelen in groepen, koffie, waarna welkomstwoord en praatje cq uitleg door onze instructeur Jan en dan direct op de motor. De diverse oefeningen om je motor beter te leren beheersen zijn behoorlijk pittig en zodanig dat je onder je motorpak redelijk vochtig wordt daar komt bij dat je ondanks het mooie weer ook van buiten vochtig wordt door die waterbak. Daar komt ook nog eens verder bij dat als je geen goede motorlaarzen hebt, zoals Heike ondervond, je met behoorlijk sop in je schoenen door moet. Maar je leert veel dat wel. Een heerlijke dag met veel clubleden en een aanrader voor een ieder! Lees de syllabus maar eens en bekijk de foto’s van Kim.

Guido W. Kanis.