De organisatie is in handen van Motor Vereninging Almere. Zij regelen alles met de Triathlon organisatie. Als YDCN zijn we hier toevallig eens mee in aanraking gekomen en bieden sindsdien elk jaar onze hulp aan. Vanzelfsprekend levert de YDCN niet alle deelnemende motoren maar we leveren sindsdien wel een substantieel deel.

Tijdens de dag is je motor aanvullend all-risk verzekerd en ontvang je bovendien nog een kilometer vergoeding voor alle gereden kilometers, dus ook de afstand van huis naar Almere en terug. Verder wordt je vanuit de Triathlon organisatie nog voorzien van eten en drinken gedurende die dag.

Als je jezelf op geeft voor dit evenement wordt je naam en adres doorgegeven aan MVA. Deze neemt weer kontakt met je op en zal je vragen naar je motorgegevens.

Hierbij een kort verslag van de triathlon, die op zaterdag 4 september 1999 gehouden werd in Almere. Via de Yamaha Diversion Club was het mogelijk om je op te geven als vrijwilliger. Het leek me zo'n leuk evenement (iets heel anders dan een reguliere motorrit), dat ik me al vrij snel had opgegeven voor dit evenement. Via het onderstaande verslag wil ik een ieder laten weten wat het nu eigenlijk inhoudt.

Voor mij begon het evenement al op vrijdag 3 september. 's-Avonds was er een voorbespreking met alle vrijwilligers in het clubhuis van de motorclub Almere. Rond 20.00 uur begon Koos, de "hotemetoot" die alle zaken regelde, met zijn praatje. Onder het genot van een kop koffie werd duidelijk verteld wat de bedoeling was: de motorrijders werden in een aantal groepen verdeeld. Een groep motorrijders reed op zaterdag rond met juryleden achterop, een andere groep reed rond met journalisten en weer een andere groep reed rond met officials en genodigden. Ook werden alle aandachtspunten verteld. Na het praatje werd besloten om het parcours te verkennen.

Voordat we vertrokken kreeg elke vrijwilliger eerst nog een pakketje uitgereikt met een lunchpakket, wat fruit en een blikje drinken; dat was prima geregeld. Ook kregen we een T-shirt en een hesje zodat iedereen kon zien dat wij van de organisatie waren.

Nu moet je weten dat ik nog nooit in Almere had rond gereden en dat het verkenningsritje in het donker plaats vond; als dat maar goed gaat op zaterdag .. Afijn het verkennen van het parcours met 30 tot 40 motoren ging beter dan ik verwachtte. Gelukkig kon ik de groep bijhouden. Na de verkenning ben ik met Kim mee gegaan, ik had het geluk dat ik in huize Kodde kon en mocht overnachten. Voordat we gingen slapen hebben we nog een kleinigheidje gegeten en gezellig een uurtje met elkaar doorgebracht.

Na een korte nachtrust ging (ik meen) rond 05.30 uur de wekker. Oef, opstaan. Normaal gesproken lig ik altijd tot 07.30 uur in mijn mandje, dus dat was flink schrikken voor mij. Afijn na de 1e kop koffie en het ontbijtje ging het wel weer. Rond 06.00 uur vertrokken we richting stadhuis Almere. In het stadhuis kregen we van de organisatie te horen waar we naar toe moesten. Ik mocht naar het strand, alwaar ik een reporter van de NOS zou ontmoeten. Er ging helaas iets fout in de communicatie, want om 09.30 uur had ik de goede man nog niet gevonden. Gelukkig werd het die dag goed weer, dus ik heb zitten genieten in de opkomende zon op het strand; af en toe een kopje koffie erbij, heerlijk. Nu zat ik vlakbij de start en finish van het zwemmen, tevens was daar de start van het fietsen.

Om 06.30 uur was de start van de dames, om 07.30 uur de start van de heren. Mocht je nog niet weten wat deze triathlon inhoudt: 3,8 km. zwemmen, 180 km. fietsen en ruim 42 km. hardlopen (een marathon). Mijn petje (of helmpje, net wat je wilt) af voor alle atleten, zeker ook omdat het die dag bloedheet was. Ook de sfeer vond ik geweldig: om 07.00 uur stonden de mensen al rijen dik te kijken en de atleten aan te moedigen. Dit vond ik echt uniek, nog nooit had ik zoiets mee gemaakt.

Zo rond 09.30 uur ging ik maar eens kijken in het stadhuis, er was inderdaad e.e.a. fout gegaan. Wellicht kon ik de rest van de dag rond rijden met iemand van de Europese Triathlon federatie. Natuurlijk: geen probleem, daarvoor was ik juist gekomen. Aangezien ik de weg in Almere niet geheel kende, ben ik her en der wel eens een keer fout gereden, maar over het algemeen konden we de atleten aardig volgen. Ik heb de gehele dag hetzelfde beeld gezien: veel enthousiaste toeschouwers, geen vervelende mensen, zo kan het dus ook.

Ik heb ook geen enkele wanklank gehoord van mijn collegamotorrijders. Ik had zelf wel een minpuntje: mijn billen begon ik aardig te voelen na een paar uurtjes (maar dat is ook het enige), maar dat zullen de lezers van dit stukje ook vast wel eens mee maken. Ook kon je mij uitwringen: het was circa 25 graden en daar reden wij dan: soms stapvoets, helm op, jas aan, handschoenen aan.

's-Middags rond 16.30 uur was de finish in het centrum van Almere nabij het stadhuis. Er was daar een soort stadion gemaakt waar iedereen de laatste meters aflegde. De winnaar bij de heren werd Jan van der Marel in een tijd van 7 uur, 57 minuten en 46 seconden; de winnares bij de dames werd Irma Heeren in een tijd van 8 uur 56 minuten en 23 seconden.

Om 18.30 uur vond ik het welletjes en ik ben naar het huis van Kim gegaan, heb mijn spullen opgehaald en rond 19.45 uur was ik weer terug in Katwijk. Moe maar voldaan. Ik vond dit evenement bijzonder de moeite waard. Ik hoop dat ik dit jaar wederom van de partij mag zijn.

Als je erover denkt om je op te geven als vrijwilliger, dan heb ik nog wat opmerkingen ter overdenking. Het is geen plezierrit zoals je misschien gewend bent van andere ritten van de YDCN. Het kan voorkomen dat je 2 tot 3 uur stapvoets rond rijdt met iemand achterop in de bloedhitte of in de stromende regen. Af en toe is het wat riskant als toeschouwers op de weg gaan staan. De verzorging door de organisatie vond ik uitstekend, als je in het stadhuis bent kun je eten en drinken krijgen.

Heb je dit ervoor over dan is het een fantastisch evenement om te begeleiden. Wil je meer ervaringen horen, dan kun je me altijd een emailbericht sturen, onderaan staat mijn adres.

Enkele andere YDCN-ers waren: (natuurlijk) Kim Kodde, Chris Koopman en Ate Douma; er waren er nog een aantal, helaas ken ik hun namen niet.

Tot slot wil ik Kim en Lida nogmaals hartelijk danken voor hun gastvrijheid.