foto's: Oliver Heesakkers

Wim Beurskens heeft nog kontakt opgenomen met de gemeente Oirschot.
Hier de reaktie:

Naar aanleiding van ons telefonisch onderhoud hedenmiddag het volgende:

Het door u beschreven bord, duidt een apv-gebied aan waarbinnen het niet is toegestaan om zich met motorvoertuigen op onverharde wegen en paden te bewegen (om het crossen tegen te gaan). Het zich met motoren op de verharde weg bewegen is in dit apv-gebied gewoon toegestaan. Deelnemers aan de toertocht die op de verharde wegen blijven, hoeven zich dus geen zorgen te maken over dit verkeersbord.

Met vriendelijke groet,

Hans van Doormaal,
beleidsmedewerker verkeer en vervoer.

Zondag morgen om 09:00 u. vertrokken uit mijn woonplaats Oud Beijerland (kort ten zuiden van Rotterdam) met de veronderstelling dat ik lekker binnendoor zou tuffen naar Middelbeers (Ik ben nu eenmaal geen jakkeraar) en daar op tijd zou zijn om mij lijfelijk aan te sluiten bij de club. Dat bleek echter anders uit pakken aangezien ik in Goirle op wegomleggingen stuitte waardoor ik te laat bij Motopoint in Middelbeers aankwam. Ik heb al een aantal toertochtjes in de omgeving van Oud Beijeerland samen met mijn echtgenote Linda ondernomen, maar ik wilde eerst eens zien hoe het eraan toegaat op een YDCN toerrit, alvorens we gezamenlijk deel nemen aan dit soort happenings (stel je voor dat ik geacht werd de steps in te korten........)

Bij aankomst bleek dat aan aantal rijders reeds vertrokken waren, maar er waren er nog genoeg bezig met koffie en cake. Dat gaf de kans om eens even rond te kijken naar het meegebrachte materiaal en eerlijk gezegd vond ik dat ik niet al te zeer uit de toon viel met mijn redelijk bejaarde DIV met DIVI koffersetje. Ik werd welkom geheten door Yvonne Croes. Nadat ik haar had uitgelegd dat ik een rustige rijder ben, werd ik uitgenodigd om in de groep van Ilona en Emiel Nierop, Jaqueline en Martin Helderman mee te rijden (ik moet eerlijk zijn: ik heb jullie namen weer gevonden door nog eens in het smoelenboek te kijken...) Ik kan me zo voorstellen dat Ilona de volgende keer met een kinderzitje deelneemt aan een toertocht met haar fraaigespoten DIV. In totaal gingen we met een groep van ongeveer 9 fietsen op pad. Ik had me tevoren goed ingeprent wat er ter voorbereiding nodig was om als een goed lid deel te kunnen nemen aan een YDCN toertocht: vooraf afgetankt (hoewel we tot mijn verbazing tijdens de toerrit een stop maakten voor een tweetal fietsen die moesten tanken, maar ja: één daarvan was dan ook een Honda.....), volledige beschermende kleding, goed humeur, zorgen dat je niet achterin het veld komt als nieuwbakken toerrijder, tanktasje met routebeschrijving. Van dat laaste kan ik zeggen: elke nieuwkomer als de raphazen op pad voor een route rol als verkrijgbaar bij Halfords, (deze informatie kreeg ik van meerder zijden: neem de gewone fietsversie en verbouw die door een lap plastic folie bij een kantoorboekhandel te nemen, waarin de A4 versie achter elkaar ingerold kan worden), want route lezen en kijken waar je rijdt is onmogelijk met een kaarttas op je tank was mijn ervaring.

Daar gingen we in ganzenpas en..... bij de eerste instructie ging het al mis: hoewel we allemaal de route aanwijzingen, hadden is er natuurlijk niets zo makkelijk dan achter de aanvoerder aan te kachelen, hetgeen dan ook een aantal keren tot wat gemanoeuvreer aanleiding gaf. Dat deed niets af aan het grote plezier dat ik ondervond in het met een leuk gangetje door de Brabantse landerijen en bossen te tuffen. Ik merkte wel dat mijn gebrek aan ervaring ertoe leidde dat ik nog te geconcentreerd met het rijden bezig was en daardoor niet al te veel van het landschap kon genieten. Het was echter een geruststellende gedachte dat er geen haast gemaakt werd en zelfs tussentijds gestopt werd om de benen te strekken en de zitpartijen weer even tot leven te laten komen. Tijdens een van de stops werd ik er fijntjes op gewezen dat ik meer in mijn linker spiegel moest kijken, aangezien Emiel tot twee keer toe naar voren moest schieten om een probleempje achterin te melden (gevalletje viziertje losgeschoten, hetgeen opgelost werd met een fraaie lint met strik) en ik hem eigenlijk pas op het laastste moment langs me zag schieten. Wat me wel opviel was dat mijn voorrijder (ik geloof dat dat Hennie Knoppert was) nogal eens vergat om zijn knipperlicht uit te zetten, hetgeen mij deed inzien hoe gevaarlijk dit kan zijn als je in drukkere gebieden rijdt met meerdere zijwegen.

Het was echt een heel fijne dag met schitterend weer. Bij aankomst in Poppel (wat een drukte was het daar) hebben we even wat te eten besteld bij een licht gefrustreerde Vlaamse serveerster, die kennelijk niet erg geporteerd was van het feit dat haar baas had onderschat wat een zonnige najaarsdag aan klandizie op kon leveren. Ook bleek in Poppel hoe zeer het geconcentreerd toeren aanleiding had gegeven tot menige druppel transpiratie vocht in mijn motorpak. Ik had al de indruk dat mijn pak, overgenomen voor een prikkie tijdens mijn motorlessen eerder dit jaar, nou niet echt ventileerde. Ik werd erop gewezen dat mijn polo shirt eruit zag of ik een uur had liggen sleutelen onder een vrachtwagen. Dat bleek alleen te verklaren uit het feit dat mijn thermo jas had afgegeven op mijn poloshirt door mijn bovenmatige transpiratie. Hoog tijd voor een wat beter kwaliteit uitrusting dus; ik zie al reikhalzend uit naar de komende motorbeurzen.

Na Poppel ging het verder en naarmate de dag vorderde en de kilometers zich aaneen regen, werd mijn achterwerk steeds beurzer. Ik heb een nieuwe schopkdemper unit gemonteerd gekregen (Hogan) ter vervanging van de lekkende originele kit (dit werd geconstateerd door Erik van Lent, een door de ANWB aangeprezen technicus die een volledige technische keuring van een motorfiets voor zijn rekening kan nemen, en die bij mijn DIV op een aantal mankementen wees, die ik onder garantie kon laten herstellen; ik kan dit aanbevelen voor mensen als ik die een beperkte technische kennis en nog minder tijd om zelf te gaan sleutelen hebben) Die demper staat nogal strak om samen met Linda te kunnen rijden, maar ondertussen zit je in je uppie behoorlijk te stuiteren. Toen we dan ook Oirschot naderden, zag ik in eerste instantie uit naar een pauze om even de benen te kunnen strekken (lees mijn achterwerk weer even tot leven te laten komen). Ik was jaren geleden in Oirschot geweest, maar heb inmiddels na een uitvoerige rondrit kunnen vast stellen dat Oirschot enorm is gegroeid en dat de aanwezigheid van de jaarlijkse kermis ook nog eens aanleiding gaf tot het langdurig zoeken van de locatie waar de rit op waardige wijze zou worden afgesloten. Het was toen echter al dik 17:00 u. Aangezien ik van het standpunt uitga dat ik pas na meer ervaring in schemer of avonduren wil gaan rijden, moest ik op een gegeven moment besluiten af te haken, aangezien er nog een rukkie naar Oud Beijerland te gaan was. Het was jammer dat ik mijn ervaring niet heb kunnen delen aan het eind van de rit, maar petje af voor degenen die de rit uitgezet hebben.

Kortgezegd kan ik dan ook zeggen dat mijn eerste YDCN toertocht aan bijna alle verwachtingen voldeed.

Ruud de Bruyn, Oud Beijerland, XJ900S '95 met fuchsia wielen